دو بیتی

 

 

بيـا روشن كه مشتاقم وصالت

            دل معصوم خون گشت از فراقت

دل غرقاب خون را مرهمي نه

            رهـا كـن دردم از درد فـراقت

 

عطش عشق تو جانا كه چنين زار و نزارم كرده   

           غم هجر تو مرا گوشه نشين شب تارم كرده

تـو بيـا روشـن دلـها زخـم عشق مرا جامي ده  

          كه دل عاشق معصوم زفراغت به فغانم كرده

 

هر كه خواهد كه به سر منزل مقصود به روشن برسد

         بايد اول زره عشق و صفا صاف به روشن برسد

مـن بيـچـاره معـصـوم كـه در راه بمـانـدم كنـون

        منتظـر مانده به اميد عطائي كه ز روشن برسد

 

در حـلـقـه وحـدت بجـز از عشق و صفا نيست    

        جــز مـردي و ايـثـار درايـن بــزم وفـــا نـيـسـت

در مجلس رندان قلندر كه همه روشن از عشقند   

        معصوم به دردي كشي و ساقي علي و جز لطف خدا نيست

 

هـر شـب به مثال پاسبان كويت

        مي گردم گرد آستان كويت

شايد كه برآيد اي صنم روز شمار

         نامم ز جريـده سگان كويت

 

آشـنـا هـر كـه لبـش با مي مينائي شد        

          زهد را داده به كف طالب رسوائي شد

گر چه در مجلس ما مي زده بودند بسي

         رونـق افـزاي بـساط همـه سينـائي شد

 

الهي حلقه عشاق خود را نور باران كن

         ز لـطفـت مرهـمي انـدر دل اميـدواران كن

ز عشقت دائماً مستم اما بيش مي خواهم

         بده جام مئي روشن ، كرم بر باده خواران كن

 

بگذشت خزان غم و هنگام بهاران شد

         عـالـم ز صـفا جـايگه عشـق سواران شد

هنگام طرب آمد و ساقي همه روشـن

         معصوم حزين دردكش باده گساران شد

 

بهـار عشـق مي آيد ، خزان درد پنهان شد

         نواي عشق مي خواند ، كه روشن جان جانـان شد

تو اي روياي من ، اي پادشاه سينة معصوم

        بده يك جرعه از وصلت كز او صد درد درمان شد

 

بي تو گيجم ، بي تو هيچم ، بي تو پوچم اي خدا

        از غم هجرت چون كلافي پيچ در پيچم اي خدا

بـبـــار بــاران عـشــق بـــر روي مـعـصـــوم

        كــه روشــن شــاد و مســرور اســت اي خدا

 

در آيـنـه عشقـم جـز يـار نديدم من

        در هر چه نظر كردم جز يار نديدم من

در دل به طواف آمد با نور شرر بارش

        جـز روشنـي جانـان در يار نديدم من

 

تــا باده عشــق در قـدح ريـختـند

        وانـدر پـي عشـق آتـش افروخته اند

با جان و روان معصوم علي عشق علي

        چون شير و شكر به هم در آميخته اند

 

تـا نـام علـي ورد زبانسـت مـرا

        چون آينة روشن دل و جانست مرا

نامش كه رقم شده بر صفحة دل

        در روز جــزا خـط امـانـسـت مرا

 

بـهـار آمـد كه گلها بر دميده

        دل عاشـق ز شـادي پـر كشيـده

بكن روشن دل معصوم را شاد

       كه وقت وصلت اي شه در رسيده

 

بـزن نـي زن كـه سـاقي مست كرده

      بزن دف زن كه ساقـي عشـق كرده

اگر ساقي مست عشق جامي داد دستم

     چه ارزد جان كه بر من لطف كرده