بابا طاهر

غَمم بي حد و دردم بي شماره

      فغان كين چاره و درمون نداره

خـداونـدا ندونه نـاصح مو

     كـه فـرياد دلـم بي اختياره

                          

بي تو گلشن چو زندونه به چُشمم

   گلستـون آذرستـونه به چشمم

بـي تـو آرام و عمر و زندگاني

   همـه خواب پُريشونه به چشمم

                

 

بي تو بالينم سيه ماره به چشمم

   بي تو روزانم شو تاره بـه چشمم

بي تـو هرگه شوم سير گلستان

   گلستان سر به سر خاره به چشمم

 

خوش آن ساعت كه ديدار تو بينم

   كمنـد عُنبـريـن تـار تو بينم

نبينـه خُـرمي هـرگز دل مـو

   مگر آن دم كـه رُخسار تو بينم

 

مـدامم دل پـر از خون جگر بي

   مدامم جان حزين و ديده تَر بي

نَشينم بـر سر راحـت شـو و روز

   بود روزي تـو را بر مو گذر بي

 

مو كه افسرده حالم چون ننالم

   شكستـه پـر و  بالم چون ننالم

همه گوين فلاني نـاله كم كن

   تو آيي در خيالم چـون ننالم

 

الهـي سـوز عشقـم بيشتر كن

   دل ريشم ز دردش ريشتر كن

از ايـن غم گر دمي فارغ نشينم

   به جانم صد هزاران نيشتر كن

 

به سر غير تو سودايي ندارم

       بـه دل جز تو تمنايي ندارم

خدا دونه كه در بازار عشقت

       بجز جان هيچ كالايي ندارم

 

دلا خـوبون دل خـونين پسندند

   دلا خون شو كه خوبان اين پسندند

متاع كفر و دين بي مشتري نيست

   گروهي اون گروهي ايـن پسندند

 

دل بـي عشـق را افسردن اولي

   هر كه را دردي ندارد مردن اولي

تني را كه نيست ثابت در ره عشق

   ذره ذره در آتـش سـوتن اولي

 

 

نگارينـا دل و جانـم تو داري

   همـه پيـدا  و پنهانم  تو داري

نميدونم كه اين درد از كه دارم

   همين دونم كه درمانم تو داري

 

سرم سوداي گيسوي تو داره

          دلـم مهر مه روي تو داره

اگر چشمم به ماه نو كنه ميل

          نظر بر طاق ابروي تو داره

 

مو آن مستم كه پا از سُر ندونم

          سر و پايي بجز دلبر ندونم

دلارامي كـزو  دل گيرد آرام

          بغير از ساقي كوثر ندونم

 

الهي آتش عشقم بـه جان زَن

   شَرُر زان شعله ام بر استخوان زَن

چو شمعم بُر فروز از آتش عشق

   بر آن آتش دلم پـروانه سان زَن

 

به سر شوق سر كوي تو ديرم

   به دل مهـر  مـه روي تو ديرم

بـت مـن كعبه مـن قبله من

   تويي هر سو نظر سوي تو ديرم

 

دلم بي وصل تو شادي مُبيناد

          بغير از مٍحنت آزادي مُبيناد

خراب آباد دل بي مقـدم تو

          الهي هـرگز آبادي مُبيناد

 

تو دوري از بُرم دل در بُرم نيست

   هـواي ديگري اَندر سُرم نيست

بجـان دلبـرم كـز هر دو عالم

   تمنايي دگر جز دلبـرم نيست

 

بـي تـو يارب به بستان گل مُرويد

   اگر رويـد كَسش هـرگز مُبـويد

بي تو هر كس كه به خنده لب گشايد

   رُخَـش از خون دل هرگز مُشويد